Zwiększanie się emisji szkodliwych substancji przez transport samochodowy powoduje, że wiele organizacji coraz częściej przypomina o konieczności zmniejszenia natężenia ruchu na drogach. Obecnie pilną potrzebę stanowi redukcja emisji zanieczyszczeń powietrza, a tym samym ochrona zdrowia ludzi, zasobów przyrodniczych i środowisk lokalnych. Dla powstrzymania degradacji środowiska trzeba przede wszystkim zminimalizować stężenia i ilość szkodliwych substancji, tak by osiągnąć krytyczne poziomy tzw. ładunki krytyczne. Ładunek krytyczny jest to maksymalna ilość zanieczyszczeń, która nie powoduje zaburzeń w funkcjonowaniu ekosystemów. Analizując badania naukowe, dokumenty rządowe oraz ustalenia międzynarodowych konwencji ekonomicznych założono następujący poziom ładunków krytycznych dla Polski. Dla transportu są one następujące: – ograniczenie o 90% emisji tlenków azotu w porównaniu do poziomu z 1980 roku, co jest równoznaczne 46 tys. ton tlenków azotu rocznie, – zmniejszenie o 75% emisji lotnych związków organicznych (węglowodorów) w porównaniu z rokiem 1980 do wartości ok. 100 tys. ton rocznie, – 60% ograniczenie emisji dwutlenku węgla w porównaniu do 1992 roku, tj. 12 700 tys. ton rocznie.
